Toen ik eenmaal een mailtje kreeg dat ik ingeschreven was bij het allergrootste toernooi als het gaat om kabeljauwvissen in de wereld begon het pas echt leuk te worden. Ik heb werkelijk alles opgezocht op het internet over deze al eeuwenoude visserij in de eilandengroep “ De Lofoten” Niet voor niets is de uitdrukking “ Noorwegen is gebouwd op vis” hier uit voortgekomen. 
Samen met een alleraardigste jonge man die voor Beet een artikel moest schrijven (David van den Brant ) zou ik deelnemen aan dit toernooi dat wordt gehouden in Svolvaer op de lofoten in het Noorden van Noorwegen. Honderden mensen zijn in heel veel opzichten al maandenlang bezig met dit ongelofelijke evenement. 
Er doen meer dan 600 mensen mee en er worden meer dan zestig boten ingezet. Het zou de 60-ste keer worden dat ik naar Noorwegen zou gaan en ik zeg dit uiteraard voor mijn eigen rekening maar voor mij persoonlijk is het absoluut het allermooiste land in Europa. Zoveel natuurschoon en zoveel ruimte en uiteraard het mekka voor de sport visserij. 
Welke vis die je ook wilt vangen, Noorwegen is er het land voor. Vooral de zeevisserij is uitzonderlijk goed in Noorwegen en dan ook weer met name in het hoge Noorden. Vooral de grootte van de vis neemt toe wanneer je richting het Noorden gaat. 
De grootste kabeljauw en de grootste heilbotten worden allemaal in het Noorden gevangen. Na een heerlijke overnachting 13-3-2013 in Bodo gingen we de donderdag met een korte vlucht van 25 minuten naar Leknes waar een aardige dame en heer ( Mona en Kristian) van de organisatie ons stond op te wachten. Er bleken heel veel journalisten uit de hele wereld op dit evenement af te komen. Mensen van de Financial Times uit Engeland en een heel aardige sportieve dame van de Frankfurter Algemeine en verder hengelsportjournalisten uit Denemarken, Frankrijk, en Rusland. 
Eenmaal aangekomen bij ons verblijf kregen we direct een rondleiding door het Lofoten Museum. Wat een ongelofelijke rijke geschiedenis heerst hier en alles draait om één ding….VIS!! 
Toen was het tijd om naar onze super gezellige Rorbuferie huisjes te gaan die vrijwel altijd de typisch oxblood-rode kleur hebben. Daarna kregen we een heerlijk typisch Noors gerecht voorgeschoteld….Bacalhau Gedroogde kabeljauw geweld in water en met aardappel en een heerlijke tomaat/paprikasaus. Oh wat was dat lekker en na een dag reizen was dat absoluut een toppertje om mee te beginnen. Het adrenaline zat echt tot aan mijn schedeldak en samen met David gingen we direct nadat we uitgegeten waren terug naar ons huisje om de hengels klaar te maken, want vrijdag was het kampioenschap al. 
Het voorwerk en het praten erover was al feest. David was voor het eerst in Noorwegen en ik zag in zijn ogen hetzelfde als toen ik voor het eerst in Noorwegen kwam. 
Ik weet nog goed dat het artikel de titel kreeg “ Als Adam en Eva nog zouden leven zouden ze in Noorwegen wonen”. Als we klaar zijn horen we stemmen buiten en zien we een Duits echtpaar dat speciaal naar het Noorden is gekomen om het noorderlicht te zien. David is een goede fotograaf en heeft veel meer verstand van fotograferen dan ik en we gaan samen bewapend met onze camera achter deze mensen aan om het Noorderlicht met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Het instellen van de camera blijkt het allerbelangrijkste wat er is. We zien allemaal de lichtstralen draaien boven in de lucht boven de bergen maar als de Duitse dame de foto maakt blijkt dit heel mooi groen te worden in plaats van de lichte kleur die wij zelf zien. Het lijkt wel een lasershow.
Helaas heb je voor een mooie foto een statief nodig want de camera mag absoluut niet bewogen worden. Ik ga weer terug en maak de spullen klaar voor morgen. Ik ben de volgende dag al om 4.30 op en ga naar beneden. Het is uiteraard doodstil en het begint al een klein beetje te lichten. Ik maak een wandeling in de buurt en wordt met -13 helemaal wakker. Het is vrijwel doodstil en dat is voor het vissen vanaf de boot voor de meeste onervaren mensen wel een geluk., Het kan in dit gebied namelijk vreselijk spoken en veranderen binnen tien minuten. Als we na een fantastisch ontbijt met veel lokale visproducten in de auto naar Svolvaer rijden zien we overal mensen met hengels en tassen en overduidelijke drijfpakken naar een groot gebouw toe lopen.
Hier is de inschrijving en daar krijg je een badge voor het toernooi. We krijgen te horen dat de gehele persgroep op een speciale boot komt te vissen. De boot heet ELTOR en is een vrij grote houten kotter. De schipper heet Jan en je kan zien dat het een aardige kerel is. Gelijk begint hij het gesprek en weet te melden dat er heel veel vis in het fjord zit. Veel vis ligt tussen de tien en de twintig kilo. Allemaal vis die uit de Barentszzee op weg is naar het “ Vestfjord” Een enorm groot fjord bij de Lofoten waar de omstandigheden perfect zijn voor de ontwikkeling van de kabeljauweitjes.
In de hele haven staan honderden mensen te kijken en ook honderden kinderen met vlaggetjes die enthousiast de vissers uitzwaaien die deelnemen aan dit grootse evenement. Ook al ben ik een buitenlander, allemaal mensen die je aanklampen en even een praatje met je maken. Uiteraard is het jack wat ik aanheb een blikvanger maar dat maakt het er juist extra leuk door. Uiteindelijk horen we het startschot en grote en kleine boten haasten zich naar de visgronden die maar op tien minuten varen liggen. Als ik in de stuurhut sta bij schipper Jan dan zie ik echt overal grote rode ballen en lijnen op het scherm die duiden op scholen met skrei onder de boot. Binnen een kwartier is het dan zover en we liggen te vissen. De eerste drift is even oriëntatie hoe de boot drift en ik kies voor een pilker van 300 gram. Ik heb van Leen van Maarleveld van AHOY Hengelsport een splinternieuwe loodkop van 460 gram met shadlijf meegekregen om uit te proberen.
Ik hoop maar dat de paaiende vis wil azen want dan kan dit absoluut een hit worden. Ik heb nog nooit zo een mooie loodkop gezien en het kan niet missen of dit speert naar beneden. Iedereen komt kijken naar dit model maar helaas kon ik op dat moment niet meer de naam herinneren. ( Magic Minnow Slim Jim) Ik beloof onder andere Rainer Korn uit Duitsland van het zeevisblad Kutter und Kuste de naam te vertellen zodra ik terug ben in Nederland als ik het heb opgevraagd. Al binnen paar minuten is het raak en zien we de eerste kromme hengel. 
We vissen rond de 95 meter en volgens de schipper zit bijna alle vis twintig meter boven de bodem. Heel belangrijk is dan ook om direct als je pilker of ander kunstaas de bodem heeft bereikt je direct een aantal slagen omhoog te draaien zodat je in de buurt komt van de vis. Het is absoluut niet zo dat het ingooien is en uithalen omdat veel vis aan het paaien is en dan azen ze gewoonweg niet. Omdat de vis zo dicht bij elkaar zwemt komt het dikwijls voor dat de vis vals gehaakt wordt. Dat maakt voor dit toernooi niet uit. Alle gevangen vis telt en er is een prijs voor de grootste hoeveelheid en eentje voor de grootste kabeljauw. Heel snel keek ik hoe de haak zat en of de vis de pilker daadwerkelijk gegrepen had. Ik haal snel op een verander het kunstaas.
Ik viste met een grote Svenske Pilk die ik bij Havfiske.nl vandaan heb. Voor mij is dit model een van de meest favoriete modellen voor grote vis. Als de vis aast dan is er bijna in de winter geen beter model dan de Svenske Pilk. Eddy Mares heeft de modellen voor veel minder geld en toch is het topkwaliteit uit Duitsland. Binnen een paar minuten is het dan ook bij mij raak. Ik heb de loodkop met shad naar beneden gelaten en vis hem tergend langzaam omhoog. Op een dertig slagen boven de bodem is het ineens een doffe dreun en mijn hengel staat als een hoepel. Dit is waar we voor gekomen zijn grote vis en vooral sterke vis. Een Takel van jewelste om zo een “buffel” van 75 meter omhoog te vissen. Als eindelijk de witte schim te zien is komt er direct een vriendelijke dek-hand ( Svein ) met de gaf aangerend en is de eerste grote gul van het toernooi een feit.
Het weer blijft redelijk stabiel en er is geen enkele reden om bang te zijn voor zeeziekte. Als je nu ziek wordt dan word je het ook in je badkuip. Mariell staat naar me te kijken en lacht, ze is heel erg bezorgd om alle mensen aan boord. Er is drinken en eten meegenomen en bijna ieder kwartier komt ze vragen of je iets wil hebben. Helaas ben ik te geconcentreerd om iets te eten, ik geef me er eigenlijk geen tijd voor.
Dan kijk ik achter me en zie ook dat David een beer aan de lijn heeft. Hij geniet net als ik met volle teugen. Wat moet er in dit water een ongelofelijke hoeveelheid vis huizen.
Mijn bak met vis wordt voller en voller en ik ben blij op dit moment met mijn verwarmde jack wat ik onder mijn jas aanheb. Ik heb deze jas op de VISMA gezien en is van X-TRAVUS en werkt op een accu die je opladen kan. ( X-Travus Mobile warming) Ik heb hem aan onder mijn visjack en dit is helemaal geweldig.Je kunt hem insatellen op de temperatuur die jij lekker vindt en het is met die poolwind echt een uitkomst.
Het komt uit de motorwereld maar voldoet fantastisch en iedereen die een beetje in de buitenlucht komt zou er eens over moeten nadenken....GEWELDIG!!! Met een straffe Noordpoolwind in mijn gezicht is het toch super comfortabel. Ik ben inmiddels overgestapt op een lichtere hengel omdat de drift is afgenomen. Ik vis nu met 15/00 gevlochten Crystal Clear en een onderlijn van 1,5 meter 1.2 mm kleurloos monofyl van SPRO Om snel op diepte te komen zit ik nu met een pilker van 600 gram. Een enorm metalen gevaarte maar dat maakt echt niet uit voor deze vis. Het is de trilling die ze doet aanbijten want op een diepte van 100 meter is het toch vrijwel donker. David die aan een heerlijk flesje met citroen limonade staat heeft een rood gezicht van de kou maar hij straalt van oor tot oor. 
Wat een happening is dit. Tientallen boten in de omtrek zijn op zoek naar de skrei die hier met honderdduizenden zwemmen. Het enige wat je even nodig hebt is een paar uurtjes van bijtactiviteit. De vis wordt daarom wel in de netten gevangen maar is veel moeilijker te verleiden met de hengels. Paaiende vis bijt nu eenmaal veel minder dan niet paaiende vis. Uiteindelijk krijgen we het sein dat we nog vijf minuten mogen vissen en dan moeten we stoppen en gaan we terug naar de haven om de vis te wegen.
De hele vishal is bezaaid met mensen en overal waar je kijkt liggen, staan en hangen de zakken met daarin de gevangen vis. Met een koptelefoon worden de vangsten geregistreerd en wordt het bijgehouden op een groot digitaal scherm in de hal zelf. De grootste vis, het beste team, de beste boot en individuele vangst. Er is een enorme eet-stal waar de mensen bacalhau kunnen kopen en andere eetwaar.
Het is er oergezellig en er zitten echt honderden mensen te genieten. Het is gewoon een volksfeest en het hele dorp ademt visgezelligheid uit. Mensen die niet willen wegen gaan direct naar huis en in de overvloedige sneeuw zien we horden mensen met een grote plastic zak met daarin de vangst van de dag. Niemand kijkt hier op van een vis van rond de 20 pond. Zoveel grote vis en ook zo een super kwaliteit. Ik ben benieuwd. De kok zou het wereldberoemde gerecht ( Bacalhau) met gedroogde kabeljauw ervan maken. Met vis kunnen ze me sowieso blij maken dus ik kijk er naar uit. Met de bus vertrekken we naar ons verblijf in Kabelvag. Even omkleden en dan op weg naar Svolvaer waar ons in het kort de geschiedenis wordt verteld van deze ongelofelijk mooie en interessante regio. 
We zien in de afslag kinderen aan de gang. Ze halen bliksemsnel uit de koppen de keeltjes en een stukje van de tong. Dit is het meest gewaardeerde stukje van de kabeljauw en de kinderen verdienen er een vermogen mee. Bij navraag verdiende een meisje van 11 jaar op een dag gewoon 150 euro en dat is toch niet mis. Alle vissen werden gekopt en dan werden ze in een grote bak gegooid en Anna greep de koppen direct uit de bak en haalde de tongen eruit. In een restaurant worden de tongen omgetoverd in een lekkernij. Hierna kregen we een delicatesse te eten in de vorm van gerookte kabeljauwkuit, crème fraiche en flatbrot. Heel apart en lekker.
Na dit heerlijke “ oer-Noorse ” gerecht kregen we de uitleg hoe kabeljauwleverolie werd gewonnen. We kregen een klein glaasje met olie te drinken en iedereenin Noorwegen zweerde hierbij. Het zou helpen tegen ziekte en het verhoogde je weerstand. Het zit barstensvol met Omega-vetzuren. Toen er aan iedereen ook nog eens een borreltje werd uitgedeeld met als hoofdbestanddeel kabeljauwleverolie was het voor mij duidelijk…..dit moest wel goed voor je zijn.
Een onvergetelijke avond met dito spreker. Diezelfde avond teruggekomen op het kamp…..een kraakheldere nacht en vrijwel windstil, de thermometer gaf -16 aan. We konden als we wilden gebruik maken van de “hottub” Eerst in je blote niksie ( alleen sportbroek) rennen naar de hot-tub, daar halfbevroren aankomen en erin springen. Heerlijk opwarmen en daarna even rollen in de sneeuw en daarna weer in de hot-tub…..wat een belevenis. Na verloop kwamen ze vragen of je iets wilde drinken en toen zei onze Duitse verslaggever …Wat is het leven toch fijn, en ik kon haar op dat moment geen ongelijk geven……..Toen toch maar richting mijn mandje want de volgende dag zou het weer vissen worden.De volgende morgen was het totaal anders. Ik had laat in de middag van de vorige dag al de windveren in de lucht gezien en ja hoor, het waaide snoeihard uit het Noorden en het voelde steenkoud aan. Dit zou voor veel hengelaars een “slingerdag” worden en waarschijnlijk ook de nodige overgeefpraktijken. De radio gaf windkracht 5 aan toenemend tot windkracht 7 in de middag. De drift was heel erg snel en als je geen pilkers of kunstaas had van minimaal 300 gram kwam je niet eens op de bodem. Ook nu weer werd er gevist op een diepte van 100 meter en zat de vis er een tien a vijftien meter boven. Om die reden had ik een dunnere lijn genomen en een pilker van vijfhonderd tot 700 gram en een loodkop met shad van 300 tot 460 gram.
De vis was groter en ook zwaarder dan de dag ervoor. Mijn Duitse vriend / collega Rainer Korn wilde echt alleen maar met rubber vissen en gebruikte daarvoor de nieuwe shad van Kinetic ( Big Bob) een mega grote blauwe shad met rode staart van rond de 700 gram. Dat moet ook wel want de shad die er achter hangt is ruim veertig centimeter lang. Hij liet hem naar de bodem zakken en daarna liet hij deze mega-shad op de drift langzaam omhoog komen en wachtte op die ene grote gul om het toernooi mee te winnen. Hij heeft het hele toernooi maar weinig vis gevangen maar het was wel gelijk een grote kabeljauw van 32 pond zwaar en ver boven de meter.
Het weer verslechterde zo dat er heel veel mensen zeeziek werden en ook verscheidene mensen hingen over de reling om over te geven. Toen ging het raampje van de stuurhut open en vroeg de schipper aan mij of het niet verstandig was om terug te keren naar de haven. Ik was door de groep aangesteld als teamcaptain. Met nog ruim een uur te gaan vond ik dat natuurlijk heel jammer maar het plezier voor de rest van de mensen was op dat moment belangrijker dan mijn belang. Hevig slingerend en stampend gingen we terug naar de haven waar weer het ritueel plaatsvond als de vorige dag. Onwijs gezellig en ook weer superdruk met vissers en belangstellenden. De mensen konden voor 20 kronen ( ongeveer 2.50 euro ) een kilo kabeljauw kopen dus dat had gretig aftrek. Ik kwam ook nog een andere gek tegen die een jas aanhad met allemaal stickers. 
Ik voelde me letterlijk heel klein want hij was ver boven de twee meter. Een onwijs aardige kerel die net als ik helemaal gek was van vissen.
De grootste vis van het toernooi was een beer van 28,3 kilo en dat voelt ook als 28,3 kilo. Om even te laten zien hoe groot dat was pakte ik de kapitale gul uit de pak en vroeg David of hij haar even wilde fotograferen. 
Daarna gingen even terug naar de hal waar het feest in volle gang was. Er was geen doorkomen aan en we besloten om in een naburig café een biertje te gaan halen ter afsluiting. Daarna was het vertekken naar Kabelvag voor het afsluitende diner met de groep. Weer was het een feestje om mee te maken. Heerlijke skrei in een boter – peterseliesaus. De Noorse keuken is supergoed en gezond. Dan naar bed met een knalrode kop van de koude poolwind en rozigheid van het water. De volgende morgen er om 4.30 uitgegaan en de vis opgehaald die ik mee wilde nemen voor thuis, alles goed ingepakt en de kist buiten gezet zodat het zaakje niet zou ontdooien. We namen afscheid van de ongelofelijk aardige mensen in Noorwegen ( Mona, Kristian en Mariell ) en toen op naar het vliegveldje van Leknes. 
Daar kwamen we nog Wouter Klootwijk tegen die ook een film had gemaakt over de skrei. Een grandioze ervaring en de fanatieke sportvisser zou het echt één keer in zijn / haar leven moeten zien of desnoods meemaken. Wees wel voorzichtig want éénmaal in Noorwegen wordt je hart gestolen.
Pim Pos
