De man zat voorover in zijn persoonlijke receptenboek gebogen. Het water was redelijk groot. Er was zelfs een vijftig-ponder gevangen. Wat was wijsheid. Zou hij nu een koolhydraat of een eiwitboilie nemen of misschien wel allebei. Zijn grijze cellen maakten overuren. Albumine, zetmeel, eiwitten, flavours, additieven. Het kladblok was geduldig. De auto zat tot de nok toe vol en er moest nog zoveel mee. Helemaal naar de Vinkeveense plassen, hij had er vorige week zelfs bevers gezien. Hij had er met een vriend gevist maar weinig gevangen. Tot overmaat van ramp was hij zijn zwarte fleece pet, die hem zo dierbaar was, ook nog eens kwijt. Ondanks deze kommer en kwel kwam hij toch thuis met waardevolle "bevervraatfoto's". Het ging hem niet om de vis, het resultaat. Hij was geen fanatiekeling. Hoofdschuddend zag de man zijn echtgenote in de deuropening staan om hem in ieder geval niet het idee te geven van:” Wat ben ik blij dat je weer een week-endje oprot!” Het hele prepareer ritueel van tent opzetten tot het afstellen van de FBI – beetverklikkers duurde minder dan een uur. 
Het feest kon wat hem betreft beginnen. Helemaal alleen en één met de natuur. Hij had twee hengels opgetuigd en gekozen voor een vernieuwde boilie met zeer hoog gehalte aan dierlijke eiwitten. De boilies waren uitgevoerd in een rood-gele kleur. Zijn inwendige ik kreeg praatjes en wist te melden dat het tijd werd om verzorgd te worden. Hoe hij ook zocht, hij kon de behoefte alleen maar bevredigen met een vers gedraaide brandaris. Krijg nou de kolere, ik weet toch zeker dat ik het in de auto heb gelegd. De hele bivvy kreeg een grondig onderzoek, maar het resultaat bleek nada. Geen chips, drop, of ander eetbaar materiaal zat in zijn tas. Misschien in zijn auto. Maar hoe hij ook zocht alle handschoenenvakjes werden leeg bevonden. Alleen een paar "wiebertjes" wist hij te scoren. Zijn honger naar voer was zo groot dat hij het doosje met lichtblauwe keelverzachtertjes in één keer achterover kieperde. De voedselvoorziening begon zorgelijk te worden. Op hetzelfde moment kwam de duivelse gedachte bij hem op om de hele sessie voor gezien te houden. 
Maar gelukkig zegevierde het gezond verstand, hij keek wel hoe hij deze dagen zou overleven. Hij kreeg een geweldige ingeving. Boiles……Als de karpers er op konden leven dan zou het hem zeker lukken om het twee dagen uit te houden. Een handjevol fruitboilies van zeer hoge kwaliteit werden in een zeer leeg en donker lijf gedeponeerd. Toch gaf het de burger minder moed en voldoening dan hij had verwacht. De gedachte om twee dagen boilies te moeten eten gaf toch de doorslag. Hij ruimde op en reed naar huis. Zijn vrouw stond haar man lachend op te wachten. Schamper smaalde ze; “Was het niks liefje” De man vertelde enigszins triest zijn ervaring. "Helemaal niets te eten", kun je je een beetje mijn situatie voorstellen? De man zuchtte en beruste in zijn lot. Regelmatig gleden de blikken van de vrouw richting kruisstreek. Zullen we wat vroeger naar bed gaan schat? Je gaat nu toch niet meer vissen. Eenmaal in bed gleed de hand van de vrouw onder de lakens. De glimlach om haar mond verraadde haar intensie. “En jij maar denken dat het wiebertjes waren”.
