«ŽÁx£]° @€îµwuݏV+Â%­>H5&Ñ ®Íftšè.,âA‚K¦?¬¯°–ÖÚœ%Ϗ)빶4=AÎ ö “¤N‰£a\6ŠnÝ^ƺ*scÄ»kï«“ëY7¥õF\Ò§!ÔCcÛ¿û.[¸yö¢En "{Nágò•/­xUÙÐs®ªw6‹¬×MlÝü­TÒ4èÆ4°z¿ÿÒæ~«^GãØ_XüßûúØÅ´cØúlúH>KšÄ®¬kkúmcH#Æ?ò.]uY•·]Ž#ÚáÈ)MÒä§Å‹‚[Çoî»?V0«·ë6VáéÓ¾Óý–¹uVŒ\¾‘]­/7Úñ©!ÚµßÙrç¾¢bd7¨dú ÊkÆ îpÿÈ®‹%ŒÆRæ,nÖ8Ý´voæ(áfRì·4k)ƒçyý>Ì‹ÆPÕ­ c‡õFÝÊ8yQp¥Î&d ñWÃËC–ûÞñÚv d¾†–¹”‡Zâ!àjŒ£± áqÆ@ôÕÚÄ°z{y"[$meCÂF½Œsq$8q:ƒç¢p]–½Õ½—5ÐD€îÑàTúåíÕÞ¦,{±/Ó¶áSø:ý6¤ ™cÒZÛhƒæò×å*}uù'¢u&‚ê÷8´Ìôìió\¦Ã0ÿÿÓå±>ÅŽÛë}Ók˜`æÇóŸÚVk{ªú¸xp´é³¡[Ðð«ÉÎÅõ>ÍS}?U›ØElk›»ôoÝûëΡ‰ÔMV²Ê¾“lÞÒÐ?t?è§LudÓ„ïEôÏñyfìLÛËL´±²yÐ9ß÷å­Ö)}¯9¬[·‰ð:ý%Ê}WúÛÐzgDÈåÔËl´Àà^}¬±§dŸñÐío¥7IÜòoýR«î‘î}NIqä$†è/sI€ËÏŽ»¿ïÈÕá±€½úøy,À_Mì1q2â!Ín×5Ž÷{víQwÖLRÂÓ{5çÜÁCíØÛ‰šF™eˆVµŽîUh-cRf‚•aC¼u§‚בûy•œ“⍢ì’ò0÷÷ÐúBé‚ZZ˜¥( ·Uÿ›rc¼ºüè›"¥ÍÄINLèìî6 ?ø-œRÊiþå=E šòzª­Gù4å–e$ü̲’/%ùŒYaÓ/(  ø­ž„ŸõO¹^NE5±ÿÒæ7 Ë¢èfµ1éöàȤå_ÄõØÇî!ýXÿ¹z§—-E¿–­Á£MÇMŽ_²z±­OPnI#e¨!»ïM²‰I96O2yëHòþ‘cq¼·Rj+3ÀÑ2¢¯ â6™_‘åËá§ÃÅŸ/Œ‡ý]£U HˆIµËMFþÒBuJ„»Sêà—‡U_´(tà¼_áÀG jÚD¸’ÿ.ÙOyæ¹µ+XÚ6£BlßâbÌ*JàÙûY¿&~ 2ßÓOMÓ´È˙̡@ Ö¡·ÈÄQe’ˆfVö"¡–´ãqJ粫R¿ì¶Ìè÷¸r‘¦À†, F HW  £þÍ—òbsù¹rn¼£­Ç'–{¬ÛãðÓüœÇÊ[£ô›îÿÓæÖ±Ðt–î, *"å$îöx?¹‡õ#þåêq¿  ¤5b_bmÔXo)ó6¨é4 oM€+á˜Ä¸šœ”€ŽÚûB±};ͶŒÖ÷ÊóipLKg5ÃGÊî8È;2Äã“ào·Ç’æF,ѪænwÕ=±½¶´kBôDèd’oUI•‰äM@ýªöìàœÇ2ä⁏&_å"úöi¨]€ éõÌ PŠ$ø•w5øE;áŒn‹/&W•-ìžC pìUÈfg®ß´N2¡²{ d¶KW^RH iJב§Ï¦dÂT)®PÞÙuè{s rëlèGbÒQÔÿ’s&œsÍä¾tÔoÊÞiŠéUlõc©H ¼ÇÉ©¶cKg*uÂk¹ÿÔƒè‘Cwå-2h[‘KXCzzj#qô2œ„ã»×i2 `t ÛL¸úΊû¤áóÃ#²ò,7MòçéoÅ3abt¶ñ$œ¢È$ýôªAèü­EјòºÛvl½2h Nk(Ú7†Í^íؘ(ä" /> IN HET HEETST VAN DE STRIJD

In het najaar wordt het natuurlijk weer tijd om ons te gaan concentreren op de snoek. Vooral als de bladeren weer vertrokken zijn is het weer een lust om lekker te gaan plugvissen van de kant en vanuit een boot.

 

Op zo een dag gooi je waarschijnlijk wel een paar honderd keer en daar ligt dan ook net het gevaar.

 

 

 

TE MAKKELIJK

 

Ikzelf ga ook bijna nooit weg met een EHBO kist. Het is waarschijnlijk de gemakzucht of het gevoel dat het jou toch niet overkomt. Je wilt een uurtje gaan vissen en dan niet meer moeten tillen dan nodig. Oh wee als je een haak of dreg in je huid gepresenteerd krijgt. Het is een ervaring die je nu net zolang mogelijk wilt uitstellen. In de polder met niemand die je even helpen kan is en blijft het een gevaar.

Wie herinnert zich niet meer de beelden van VIS TV

waarin vriend en collega Steef meijers een knots van een dreg in zijn hand krijgt. Het overkomt ons allemaal wel eens.

 

 

IK DACHT HET NIET

 

Zelf heb ik meerdere keren meegemaakt hoe het is om een haak in lichaamsdelen te krijgen. De "allermooiste piercing" was wel boven op mijn viskamer Ik zat een lange afstandslijn te maken voor de grote paling op het Noordzeekanaal.

 

Ik moest een grote no.1 aberdeen monteren op een lange zwerflijn en zette de haak voor me in de stoelrand en trok de knoop strak. Met een snerpend geluid schoot de haak los uit het hout en verdween in mijn scrotum oftewel in het Nederlands, in mijn zak. Ik gilde het uit. Ik vond ethisch gezien dat ik de zusters op de eerste hulp niet de lol moest gunnen om dit te moeten oplossen en besloot om te “ doe het zelven” Met mijn vriesspray heb ik het za(a)kje verdoofd en met een klein tangetje heb ik met een korte ruk de haak eruit getrokken. Het was even een bloederig gebeuren maar ook dit werd goed verholpen door de vriesspray. Ik heb waarschijnlijk heel wat schaamte en leedvermaak kunnen voorkomen. Ik had waarschijnlijk ook nog eens de mazzel dat ik het jaar daarvoor een tetanusprik gekregen had anders had ik wel een prik gaan halen. 

 

 

 

EEN EZEL STOOT ZICH ………

 

Nu ga ik inmiddels niet meer van huis zonder een degelijke set met EHBO spullen al was het alleen maar om mensen te helpen die zo een pijnlijke ervaring nog nooit hebben meegemaakt. Ik hoop een tijdje buiten schot te blijven.