DONDERDAG 26 juli
We gaan op uitnodiging van onze gastheer Arnstein op grote schelvis vissen. Er is een gebied waar geen sportvissers komen en daar zitten erg grote schelvissen. Een onwijs mooie boot van 45 voet komt voor de kant en vijf minuten later scheuren we met 28 mijl naar de visgronden op een 40 minuten varen. De trip alleen al geeft stof tot praten. De gesprekken gaan over het algemeen over het adembenemende gebied. Op de stek aangekomen peilen we 50 meter. Al snel komen er wijtingen boven die gewoon jumbo afmeting hebben.
Ruim boven de 50 centimeter en dik boven de kilo. De een nog groter dan de ander. Ook mooie gul, lom en schelvis vallen ten prooi. Eindelijk komt er een reusachtige gul van 1.36 boven. Volgens de schipper is het een mooie maar er zitten nog veel grotere. We vangen veel maar de echt grote schelvis laat zich niet vangen. Volgens de schipper kan het ook zijn dat ze nog niet binnen zijn omdat de bliek nog op open zee zit. Dat laatste argument snijdt hout want we zien erg veel grote koolvis bliek uitspugen dus bliek is er voldoende op open water. Met eigen ogen zien we in lucht een paar zeearenden vliegen. Arnstein gooit een koolvis te water en de gevleugelde gevechtshelikopter komt met uitgestoken klauwen op zijn makkelijke prooi af. Dit tafereel herhaalt zich een aantal malen. Wat een schouwspel. Een schitterende onderbreking. De dag wordt weer als vanouds stijlvol afgesloten. Nu eens een keer niet zelf gestuurd maar met een schipper mee. Kees zijn hengel slaat krom en hij heeft een grote eraan. Als we met zijn allen over de reling kijken komt er alles behalve vis boven water. Het halve continentale plat met draadwier heeft hij weten te vangen en te drillen. Grote hilariteit en we gaan richting huis. Als we om 21.30 aan de warme hap zitten komt Arnstein binnen en vraagt of we zin hebben om een rit met een beroepsvisser mee te maken. Het is echter wel om 23.00 uur vertrekken en 5 uur varen en weer 5 uur terug. Er komt dus weinig van slapen de komende nacht, zeg maar compleet niets. Na lang overleggen besluiten Peter en Kees thuis te blijven en ik ga met Nigel de engelse monteur op het voorstel in. Als ik ooit de mogelijkheid heb gehad om het roodbaarsrecord aan te scherpen, dan is het nu. We gaan vissen op een diepte van meer dan 600 meter. Wat een ervaring. In compleet daglicht rijden we om 23.00 uur weg naar de andere kant van het eiland. Het wordt gewoon niet donker in de zomer zoals in Nederland. De volgende dag zou het weer omslaan volgens de radio dus willen we een recordpoging doen zullen we in de ochtenduren moeten vissen. De schipper spreekt helaas geen enkel woord Engels en Duits. Wat ons wel weer een beetje vertouwen geeft is het feit dat hij bij menig vistoernooi als beste schipper is verkozen. Hij is erg vriendelijk en geeft ons bruikbare tips.
In ons gezelschap is ook Horst Hansen, een Duitse filmer en fotograaf, met zijn vriend die in Noorwegen zijn om opnamen te maken voor een visfilm. Ik ben heel blij want nu kan er in ieder geval gefilmd en gefotografeerd worden. De vriend van Horst blijkt ook een uitstekend fotograaf te zijn dus ik vraag hem om als het zover is een aantal shots en plaatjes te schieten met mijn camera's. We varen vijf uur lang door een serene stilte en komen aan bij de bekende blauwe heilbotgronden. Het loopt stijl van 100 naar 1000 meter diepte. Op 500 meter beginnen we met pilkers en rode "gummimacks". Een beetje sandeelachtig kunstaas met een grote haak erin. Na een half uur gaan we over op natuurlijk aas. Het duurt exact 17 minuten voor het aas met 2 kilo loodgewicht op de grond is. We vissen met circle hooks en makreel en haring als aas. Eindelijk voelen we een ferme aanbeet. Door de grote diepte is het onmogelijk om te slaan. We besluiten dan ook maar om een aantal slagen snel op te halen om de vis zo te haken. Ongelofelijk zoals de Whiplash gevlochten lijn op die diepte de aanbeet doorgeeft. 27 minuten van snakken naar adem en verzuurde armen volgen. Wat ben ik blij met dat meegebrachte harnas. We vangen drie vissen tussen de 3,2 en de 4.6 kilo. Alledrie zitten ze ruim boven het Nederlandse record. Mijn dag kan niet meer stuk.
Wat een ervaring. Gelukkig heb ik de mazzel dat Nigel Engels staatsburger is en geen record kan claimen in Nederland. Hij had de twee grootste vissen. Als we terug komen maakt Arnstein nogmaals twee foto's omdat de kleur nu nog mooier is dan zojuist in het water. De vis was toen zacht roze en nu is hij echt oranje rood. Hij leest de vermoeidheid en geluk van onze gezichten. In een woord fantastisch, ik had het voor geen goud willen missen. Thuisgekomen om 12.00 uur ga ik eerst de vis naar de plaatselijke supermarkt brengen omdat ik het zo snel mogelijk af handelen wil. IK WIL NU ECHT SLAPEN, IK BEN KAPOT.
VRIJDAG 27 juli
We gaan maar weer naar buiten want het weer is voor alsnog toppie toppie. Het wordt weer slopend want de vis is nog steeds in het gebied aanwezig. Het is wel wat meer zoeken maar dat maakt het wel wat spannender. We zoeken en vinden weer onwijze grote koolvis en nu ook wat meer grote gul. We stikken van de dorst want we zijn in onze drift om te gaan vissen onze " inwendige mens " vergeten. We krijgen alledrie hoofdpijn. In de verte ligt een kottertje te vissen en we besluiten om wat water te gaan bietsen. Bij de boot aangekomen vragen we in het Engels om wat water en vertellen dat we uit Holland komen en aan het sportvissen zijn. In perfect Hollands worden we te woord gestaan. Een Noorse Psychiater aan boord van een vriend van hem op vakantie in de Lofoten vertelt dat hij in Nederland gewoond heeft. Hij praat net als Nils Erik Nilsen van Scan Partner. Foutloos maar met een zacht Scandinavisch accent.. Hij helpt nu een dagje mee aan boord van zijn vriend. Ze vissen met een handlijn op koolvis. Wij besluiten om voor hem te gaan vissen. Elke keer als onze vier kisten vol zijn dan gaan we naar ze terug en krijgen weer nieuw water. Schipper blij en voor ons ook zeer " verfrissend". Weer een dag om later aan je kleinkinderen te vertellen. We komen terug en bemerken voor de vierde keer dat we weer de meeste vis gevangen hebben van alle boten. Om halftien zitten we weer aan een heerlijk diner met kippenpoot, nasi en pindasaus "uit een potje".
ZATERDAG 28 juli
Het is werkelijk waar k...weer. Het waait hard en het giet van de regen. We gaan bij een inlopend fjord proberen om zeeforel te vangen. Van Arnstein hadden we gehoord dat een vriend al menig forel had weten te haken dit seizoen. In deze stroom had Arnstein in zijn jeugd de binnentrekkende heilbot met steentjes bekogeld vanaf een brug. Horst Hansen gaat weer mee met zijn camera. Het is echter zo nat dat hij de tas niet openmaakt alleen bij extreme vangsten. U begrijpt het al...De tas blijft inderdaad gesloten. Slechts een paar kleine koolvisjes en een tweetal giga makrelen van rond de kilo worden in de stroom gevangen. De makreel gaat niet terug want we gebruiken die als aas de volgende dag op platvis. We gaan lekker naar huis om een bijslaap, douche, kaart en relaxdag te houden.
ZONDAG 29 juli
Het weer is nog steeds naatje en we kunnen niet meer ver weg. Het regent pijpenstelen en het giert van de storm. In Nederland vallen de mussen van de daken maar deze wetenschap verandert weinig aan onze situatie. We zijn visfreaks dus we blijven niet binnen zitten kaarten. We gaan van de kant vissen met makreel en haring op alles wat bijt. We gaan met de auto, aldaar aanwezig, slechts tien minuten rijden naar een soort kade waar een veerboot aan het einde van de dag na gedane arbeid afgemeerd ligt. Het water is er redelijk diep ( 25 meter) Gelijk hebben we beet maar de vangsten zijn pover. Alleen peter weet een mooie schelvis van 60 centimeter te landen. Ik ga over op Aberdeen maatje no.4 met kleine stukjes vis en een sleeplijn. Giga scharren van dik in de 40 centimeter vallen ten prooi. Ze zijn niet dik maar dat kan ook niet in de zomer. We gaan allemaal over tot het vissen met kleinere haken. Eindelijk een schitterende schol van dikke veertig centimeter. Aan Peter Dohmen wordt weer heel stilletjes gedacht. Nog een half uurtje en dan gaan we weer richting huis. Op een gegeven moment een ruk en mijn lijn valt slap. GUL!!!! De Penn hengel staat als een hoepeltje en het bonken verraad een rondvis en 100% zeker een kabeljauw. Na een tien minuten lang gevecht zien we de forse witte buik van een mooie gul. Hoe krijgen we dit beest nu weer boven, staand op een kade van zes meter hoogte. Met beleid en geduld wordt vriend Gadus langzaam naar de kant gesleept waar hij netjes wordt geland. We nemen deze delicatesse mee voor onze Duitse buren die net zijn aangekomen en nog geen vis hebben gevangen. Nog een half uurtje en dan gaan we weer richting huis. Peter doet voor de grap twee grote haken en grote brokken makreel aan zijn onderlijn om het aas sneller op te krijgen. In de laatste vijf minuten krijgt hij zowaar een mooie aanbeet en komt er een plaat van een schol van een dikke 50 centimeter op de wal. Een prachtvis.
MAANDAG 30 juli
Het is nog steeds waardeloos weer en we besluiten om na de attracties van het dorp te gaan zoals het plaatselijke aquarium en het museum. Gewoon wat film schieten voor thuis. Natuurlijk moet je een paar kanjers van vrouwen thuis ook tevreden houden dus we kijken ook naar wat lekkers om mee naar huis te nemen. De prijzen zijn in Noorwegen van dien aard dat je een goede fles wijn in Nederland koopt zodat het wel weer luchthaven cadeaus worden. Deze plek in Noorwegen heeft alles in zich om tot de beste van de wereld te behoren. Volgend jaar gaan we de hele week speciaal op grote platvis proberen oftewel op Heilbot, u weet wel de platvis met de hoofdletter "H" Na een gesprek met een plaatselijke visserman en de daarbij behorende foto's kregen we weer effies lucht tekort. De twee vissermannen waren wat vis voor in de pan aan het vangen toen ze op hun terugreis een geluid hoorden. Bij nader onderzoek bleek het een heilbot te zijn die zichzelf vergist had in het zakkende water. Hij kon niet meer teug naar het diepe water en moest een tij wachten. Dat moest hij met zijn leven bekopen. De twee mannen wisten een touw om de staartwortel van de vis te krijgen en deze werd later met een tractor op het land getrokken. Bij een sterk verhaal hoort een sterke borrel hoor ik u denken, totdat we het verhaal van meerdere vissers over deze twee mannen hoorden. Volgens deze twee mensen moesten er in afgesloten fjorden reuzenvissen liggen. Een droom om hopelijk werkelijkheid te worden. Het verslag hierover hoop ik u volgend jaar te vertellen. Er kwam helaas weer een eind aan deze vakantie op deze toplocatie. Waarom er zo weinig Nederlanders komen?? Ze kennen gewoon deze plek nog niet. Neem echt eens contact op deze mensen op deze toplocatie. Ze zijn meer dan gastvrij. Wilt u het eens rustig op uw gemak bekijken op internet dan kunt u kijken op www.lofoten-rorbuferie.no U kunt ook een mailtje sturen naar info@hengelsport.com voor de nodige informatie. iz
We gaan op uitnodiging van onze gastheer Arnstein op grote schelvis vissen. Er is een gebied waar geen sportvissers komen en daar zitten erg grote schelvissen. Een onwijs mooie boot van 45 voet komt voor de kant en vijf minuten later scheuren we met 28 mijl naar de visgronden op een 40 minuten varen. De trip alleen al geeft stof tot praten. De gesprekken gaan over het algemeen over het adembenemende gebied. Op de stek aangekomen peilen we 50 meter. Al snel komen er wijtingen boven die gewoon jumbo afmeting hebben.
Ruim boven de 50 centimeter en dik boven de kilo. De een nog groter dan de ander. Ook mooie gul, lom en schelvis vallen ten prooi. Eindelijk komt er een reusachtige gul van 1.36 boven. Volgens de schipper is het een mooie maar er zitten nog veel grotere. We vangen veel maar de echt grote schelvis laat zich niet vangen. Volgens de schipper kan het ook zijn dat ze nog niet binnen zijn omdat de bliek nog op open zee zit. Dat laatste argument snijdt hout want we zien erg veel grote koolvis bliek uitspugen dus bliek is er voldoende op open water. Met eigen ogen zien we in lucht een paar zeearenden vliegen. Arnstein gooit een koolvis te water en de gevleugelde gevechtshelikopter komt met uitgestoken klauwen op zijn makkelijke prooi af. Dit tafereel herhaalt zich een aantal malen. Wat een schouwspel. Een schitterende onderbreking. De dag wordt weer als vanouds stijlvol afgesloten. Nu eens een keer niet zelf gestuurd maar met een schipper mee. Kees zijn hengel slaat krom en hij heeft een grote eraan. Als we met zijn allen over de reling kijken komt er alles behalve vis boven water. Het halve continentale plat met draadwier heeft hij weten te vangen en te drillen. Grote hilariteit en we gaan richting huis. Als we om 21.30 aan de warme hap zitten komt Arnstein binnen en vraagt of we zin hebben om een rit met een beroepsvisser mee te maken. Het is echter wel om 23.00 uur vertrekken en 5 uur varen en weer 5 uur terug. Er komt dus weinig van slapen de komende nacht, zeg maar compleet niets. Na lang overleggen besluiten Peter en Kees thuis te blijven en ik ga met Nigel de engelse monteur op het voorstel in. Als ik ooit de mogelijkheid heb gehad om het roodbaarsrecord aan te scherpen, dan is het nu. We gaan vissen op een diepte van meer dan 600 meter. Wat een ervaring. In compleet daglicht rijden we om 23.00 uur weg naar de andere kant van het eiland. Het wordt gewoon niet donker in de zomer zoals in Nederland. De volgende dag zou het weer omslaan volgens de radio dus willen we een recordpoging doen zullen we in de ochtenduren moeten vissen. De schipper spreekt helaas geen enkel woord Engels en Duits. Wat ons wel weer een beetje vertouwen geeft is het feit dat hij bij menig vistoernooi als beste schipper is verkozen. Hij is erg vriendelijk en geeft ons bruikbare tips. In ons gezelschap is ook Horst Hansen, een Duitse filmer en fotograaf, met zijn vriend die in Noorwegen zijn om opnamen te maken voor een visfilm. Ik ben heel blij want nu kan er in ieder geval gefilmd en gefotografeerd worden. De vriend van Horst blijkt ook een uitstekend fotograaf te zijn dus ik vraag hem om als het zover is een aantal shots en plaatjes te schieten met mijn camera's. We varen vijf uur lang door een serene stilte en komen aan bij de bekende blauwe heilbotgronden. Het loopt stijl van 100 naar 1000 meter diepte. Op 500 meter beginnen we met pilkers en rode "gummimacks". Een beetje sandeelachtig kunstaas met een grote haak erin. Na een half uur gaan we over op natuurlijk aas. Het duurt exact 17 minuten voor het aas met 2 kilo loodgewicht op de grond is. We vissen met circle hooks en makreel en haring als aas. Eindelijk voelen we een ferme aanbeet. Door de grote diepte is het onmogelijk om te slaan. We besluiten dan ook maar om een aantal slagen snel op te halen om de vis zo te haken. Ongelofelijk zoals de Whiplash gevlochten lijn op die diepte de aanbeet doorgeeft. 27 minuten van snakken naar adem en verzuurde armen volgen. Wat ben ik blij met dat meegebrachte harnas. We vangen drie vissen tussen de 3,2 en de 4.6 kilo. Alledrie zitten ze ruim boven het Nederlandse record. Mijn dag kan niet meer stuk.
Wat een ervaring. Gelukkig heb ik de mazzel dat Nigel Engels staatsburger is en geen record kan claimen in Nederland. Hij had de twee grootste vissen. Als we terug komen maakt Arnstein nogmaals twee foto's omdat de kleur nu nog mooier is dan zojuist in het water. De vis was toen zacht roze en nu is hij echt oranje rood. Hij leest de vermoeidheid en geluk van onze gezichten. In een woord fantastisch, ik had het voor geen goud willen missen. Thuisgekomen om 12.00 uur ga ik eerst de vis naar de plaatselijke supermarkt brengen omdat ik het zo snel mogelijk af handelen wil. IK WIL NU ECHT SLAPEN, IK BEN KAPOT.
VRIJDAG 27 juli
We gaan maar weer naar buiten want het weer is voor alsnog toppie toppie. Het wordt weer slopend want de vis is nog steeds in het gebied aanwezig. Het is wel wat meer zoeken maar dat maakt het wel wat spannender. We zoeken en vinden weer onwijze grote koolvis en nu ook wat meer grote gul. We stikken van de dorst want we zijn in onze drift om te gaan vissen onze " inwendige mens " vergeten. We krijgen alledrie hoofdpijn. In de verte ligt een kottertje te vissen en we besluiten om wat water te gaan bietsen. Bij de boot aangekomen vragen we in het Engels om wat water en vertellen dat we uit Holland komen en aan het sportvissen zijn. In perfect Hollands worden we te woord gestaan. Een Noorse Psychiater aan boord van een vriend van hem op vakantie in de Lofoten vertelt dat hij in Nederland gewoond heeft. Hij praat net als Nils Erik Nilsen van Scan Partner. Foutloos maar met een zacht Scandinavisch accent.. Hij helpt nu een dagje mee aan boord van zijn vriend. Ze vissen met een handlijn op koolvis. Wij besluiten om voor hem te gaan vissen. Elke keer als onze vier kisten vol zijn dan gaan we naar ze terug en krijgen weer nieuw water. Schipper blij en voor ons ook zeer " verfrissend". Weer een dag om later aan je kleinkinderen te vertellen. We komen terug en bemerken voor de vierde keer dat we weer de meeste vis gevangen hebben van alle boten. Om halftien zitten we weer aan een heerlijk diner met kippenpoot, nasi en pindasaus "uit een potje".
ZATERDAG 28 juli
Het is werkelijk waar k...weer. Het waait hard en het giet van de regen. We gaan bij een inlopend fjord proberen om zeeforel te vangen. Van Arnstein hadden we gehoord dat een vriend al menig forel had weten te haken dit seizoen. In deze stroom had Arnstein in zijn jeugd de binnentrekkende heilbot met steentjes bekogeld vanaf een brug. Horst Hansen gaat weer mee met zijn camera. Het is echter zo nat dat hij de tas niet openmaakt alleen bij extreme vangsten. U begrijpt het al...De tas blijft inderdaad gesloten. Slechts een paar kleine koolvisjes en een tweetal giga makrelen van rond de kilo worden in de stroom gevangen. De makreel gaat niet terug want we gebruiken die als aas de volgende dag op platvis. We gaan lekker naar huis om een bijslaap, douche, kaart en relaxdag te houden.
ZONDAG 29 juli
Het weer is nog steeds naatje en we kunnen niet meer ver weg. Het regent pijpenstelen en het giert van de storm. In Nederland vallen de mussen van de daken maar deze wetenschap verandert weinig aan onze situatie. We zijn visfreaks dus we blijven niet binnen zitten kaarten. We gaan van de kant vissen met makreel en haring op alles wat bijt. We gaan met de auto, aldaar aanwezig, slechts tien minuten rijden naar een soort kade waar een veerboot aan het einde van de dag na gedane arbeid afgemeerd ligt. Het water is er redelijk diep ( 25 meter) Gelijk hebben we beet maar de vangsten zijn pover. Alleen peter weet een mooie schelvis van 60 centimeter te landen. Ik ga over op Aberdeen maatje no.4 met kleine stukjes vis en een sleeplijn. Giga scharren van dik in de 40 centimeter vallen ten prooi. Ze zijn niet dik maar dat kan ook niet in de zomer. We gaan allemaal over tot het vissen met kleinere haken. Eindelijk een schitterende schol van dikke veertig centimeter. Aan Peter Dohmen wordt weer heel stilletjes gedacht. Nog een half uurtje en dan gaan we weer richting huis. Op een gegeven moment een ruk en mijn lijn valt slap. GUL!!!! De Penn hengel staat als een hoepeltje en het bonken verraad een rondvis en 100% zeker een kabeljauw. Na een tien minuten lang gevecht zien we de forse witte buik van een mooie gul. Hoe krijgen we dit beest nu weer boven, staand op een kade van zes meter hoogte. Met beleid en geduld wordt vriend Gadus langzaam naar de kant gesleept waar hij netjes wordt geland. We nemen deze delicatesse mee voor onze Duitse buren die net zijn aangekomen en nog geen vis hebben gevangen. Nog een half uurtje en dan gaan we weer richting huis. Peter doet voor de grap twee grote haken en grote brokken makreel aan zijn onderlijn om het aas sneller op te krijgen. In de laatste vijf minuten krijgt hij zowaar een mooie aanbeet en komt er een plaat van een schol van een dikke 50 centimeter op de wal. Een prachtvis.
MAANDAG 30 juli
Het is nog steeds waardeloos weer en we besluiten om na de attracties van het dorp te gaan zoals het plaatselijke aquarium en het museum. Gewoon wat film schieten voor thuis. Natuurlijk moet je een paar kanjers van vrouwen thuis ook tevreden houden dus we kijken ook naar wat lekkers om mee naar huis te nemen. De prijzen zijn in Noorwegen van dien aard dat je een goede fles wijn in Nederland koopt zodat het wel weer luchthaven cadeaus worden. Deze plek in Noorwegen heeft alles in zich om tot de beste van de wereld te behoren. Volgend jaar gaan we de hele week speciaal op grote platvis proberen oftewel op Heilbot, u weet wel de platvis met de hoofdletter "H" Na een gesprek met een plaatselijke visserman en de daarbij behorende foto's kregen we weer effies lucht tekort. De twee vissermannen waren wat vis voor in de pan aan het vangen toen ze op hun terugreis een geluid hoorden. Bij nader onderzoek bleek het een heilbot te zijn die zichzelf vergist had in het zakkende water. Hij kon niet meer teug naar het diepe water en moest een tij wachten. Dat moest hij met zijn leven bekopen. De twee mannen wisten een touw om de staartwortel van de vis te krijgen en deze werd later met een tractor op het land getrokken. Bij een sterk verhaal hoort een sterke borrel hoor ik u denken, totdat we het verhaal van meerdere vissers over deze twee mannen hoorden. Volgens deze twee mensen moesten er in afgesloten fjorden reuzenvissen liggen. Een droom om hopelijk werkelijkheid te worden. Het verslag hierover hoop ik u volgend jaar te vertellen. Er kwam helaas weer een eind aan deze vakantie op deze toplocatie. Waarom er zo weinig Nederlanders komen?? Ze kennen gewoon deze plek nog niet. Neem echt eens contact op deze mensen op deze toplocatie. Ze zijn meer dan gastvrij. Wilt u het eens rustig op uw gemak bekijken op internet dan kunt u kijken op www.lofoten-rorbuferie.no U kunt ook een mailtje sturen naar info@hengelsport.com voor de nodige informatie. iz
