Op  Fotojacht in Noorwegen.   deel 2  

De vorige keer heb ik je verteld over de lastige hindernissen die we - al vissend en fotograferend- tegenkwamen op onze verkenningstocht in  de Vesteralen, een eilandengebied ten noordoosten van de Lofoten, noord-Noorwegen. Deze keer wil ik je nog wat plaatjes laten zien van de schitterende natuur in dit gebied ... en vertellen over de problemen die ik ondervond bij het maken van hengelsport- en natuur foto's in de wilde Noorse buitenlucht. 
Pim en ik waren die ochtend zoals gewoonlijk lekker vroeg uit de veren en als je dan tijdens het ontbijt in het onbewolkte zonnetje zit en het windstille spiegelgladde fjord voor de deur ziet liggen ... dan wil je eigenlijk maar één ding, ... en dat is zo gauw mogelijk... met een hengel aan de waterkant staan ! We hoopten dat de eerste zeeforellen hun weg vanuit zee naar de zoete smeltwater-beekjes zouden hebben gevonden, want volgens de kalender zou dat nu ongeveer moeten gebeuren, maar we waren nèt iets te vroeg en hebben vruchteloos een paar uur staan gooien op vis die er gewoonweg nog niet was. Voor hetzelfde geld sta je hier een week later aan de lopende band te scoren. In de natuur kunnen zulke dingen namelijk in een mum van tijd omslaan en soms is de vis binnen een paar dagen zomaar ineens massaal aanwezig. Terwijl Pim zijn uiterste best deed om tóch een zeeforel aan de schubben te komen en met een verbeten gezicht zijn blauwzilveren lepeltje ver weg zwiepte, wilde ik een foto maken vanuit een laag standpunt, waarbij er veel water op de voorgrond zou zijn. Dus liep ik met de camera het water in... over de gladde stenen.. en maakte wel een paar werp-foto's, maar tegelijkertijd voelde ik een klots koud water mijn laarzen binnenstromen ... en heb die dag tot laat in de middag in soppende laarzen rondgelopen, maar daar moet je niet over zeuren.

 

Zomaar ineens, op een onverwacht moment, kwam er een grote zee-arend langsvliegen... Ik greep snel de camera, zoomde zo ver mogelijk in en maakte een paar foto's met een korte sluitertijd ( 1/000 sec bij diagfragma 11 ) en dacht eerst dat ik die zeearend er wel goed op had staan... maar toen ik terugkeek op de monitor zag je een beeld dat weliswaar haarscherp was, maar de vleugels van de arend zaten precies voor zijn kop, dus dat zag er niet uit. Op de andere foto's zag je weer wèl de kop van de arend, maar niet zijn klauwen, dus het werd nog niet de droomfoto die ik in gedachten had. Misschien morgen weer een kans.

 

Misschien zouden we morgen ook het geluk mogen hebben om bruinvissen, zeehonden, orca's of zelfs een walvis te zien, maar daarbij moet je héél veel mazzel hebben en wel zelf het initiatief nemen om ze te gaan opzoeken ...en standaard met je camera om je nek rondlopen, want de dingen kunne èrrug snel gaan ! Ik weet nog hoe ik op een vorige vistrip bezig was met vis-fileren, en tot mijn ellebogen onder de gullensmurrie zat, toen er plotseling een prachtige zee-otter kwam langslopen, die duidelijk trek had in een maaltje vis. Die moest op de foto ! Ik gooide mijn fileermes aan de kant, waste een halve seconde mijn handen, rende met een druipend schort en glibberende laarzen de huiskamer in, struikelde bijna over een paar hengels, rukte met bebloede handen mijn toen-nog-schone fototas open, greep de camera ... en nèt toen ik weer buiten was ... zag ik in de verte een zee-otter grijnzend weglopen met het karkas van een vette gul in zijn bek. Te laat. Voor de zoveelste keer te laat. Zucht.

 

 

 

 

Toen ik de volgende ochtend de gordijnen opentrok ... en een grote grijze mistbank als taaie laaghangende bewolking in het fjord zag hangen... en toen Pim een uurtje later zwijgend de ruitenwissers van de huurauto aanzette... wist ik het zeker ... vandaag wordt het géén mooi foto-weer ! Veel te somber, veel te weinig kleuren, geen sprankelend zonlicht, voortdurend spetters op de lens en het allerbelangrijkste : véél te weinig licht. Als ik nu naar de belichtingsmeter van de camera kijk, dan kiest hij automatisch voor een sluitertijd van een honderdste seconde bij diafragma 5,6  Met andere woorden... ten opzichte van gisteren heb ik een sluitertijd die 10 keer zo lang is èn een diafragma dat 2 stops groter is (wat betekent dat er 2x2 ofwel 4 keer zo veel licht nodig is om een normaal belichte foto te maken), dus .... ik weet niet of je het nog kunt volgen, maar gisteren was er ongeveer 10x4 = 40 keer zo veel licht als vandaag! Ongelooflijk hè. Maar toch is het zo. En dat heeft heel veel invloed op de foto's. Hoe meer licht, hoe korter de sluitertijd, hoe scherper de foto... en ...hoe meer licht, hoe kleiner het diafragma en hoe groter het ' scherpte-diepte-gebied' van je foto. Dus ergo, als het zulk somber pokkeweer is als vandaag zul je nooit met mooie scherpe kleurrijke foto's thuis kunnen komen. Zelfs niet met de allernieuwste supervette digitale maximegapixel camera. Foto-grafie betekent namelijk letterlijk : 'schrijven met licht' ... maar als er geen licht is ... valt er weinig te schrijven ! Op zulke momenten heeft het geen zin om te gaan balen, mopperen of zeggen dat het tóch niks wordt. Op zulke momenten zul je moeten proberen om er alsnog wat van te maken en de uitdaging in andere dingen zoeken. Het is bijvoorbeeld al verdraaid lastig om de horizon recht te houden als je met twee man in een klein bootje heen en weer staat te wiebelen en je maat twee gullen tegelijk naar boven staat te pompen. Als hij die hengel nu nóg verder omhoog doet, dan past het plaatje niet meer in mijn groothoeklens, dus leun ik achterover en verlies bijna mijn evenwicht, maar druk net op tijd om èn Pim èn de hele hengel èn allebei de gullen tegelijk in beeld te krijgen. Twee tellen later doet hij een stap opzij om die gullen in hun nek te grijpen, maar dan staat mijn horizon alweer helemaal scheef.Even later vangt hij weer een mooie vis  (dat duurt meestal niet zo lang). Het is een lom, en daar wil ik best wel even een kiekje van maken voor in het album, maar als ik door de zoeker kijk, dan kiest de camera -bij gebrek aan licht- voor een èrg groot diafragma, wat betekent dat het scherptediepte-gebied van de lens erg klein wordt, dus de kop van de lom is wel scherp in beeld, maar Pim vervaagt in de verte. Had je nu zonnig weer gehad, dan was Pim drie keer zo scherp en de lom misschien wel twee keer zo kleurrijk geworden. Maar ja, aan het weer kun je weinig veranderen

 

 

 

 

Hoewel we die dag als broeders naast elkaar stonden te vangen en te hijsen en te drillen en te genieten van de geweldige partij vis die we samen boven water haalden ... was er toch een duidelijk verschil in de manier waarop wij persoonlijk genieten van zo'n avontuur.
 Voor Pim is een visdag meestal pas echt geslaagd als hij aan het eind van de dag een grote kist tot de rand toe heeft gevuld met klapperende gullen en hij vervolgens lekker uitgebreid kan gaan staan fileren en de koelbox kan vullen met heerlijke panklare fileetjes.

 

 

Zelf probeer ik wat meer oog te hebben voor andere dingen, zoals bijvoorbeeld de schoonheid van een simpel donderpadje, dat op de  bodem van het vreselijk diepe fjord rondscharrelt en trek heeft in een langskomend aasje. Een visje waarvoor de meeste vissers hun neus zullen ophalen omdat 'ie niet groot genoeg is. ... maar een vis hoeft toch niet groot te zijn om mooi te kunnen zijn ?! Zelfs het miezerigste beestje is een ongelooflijk wonder der natuur en daarvoor kun je alleen bewondering hebben. Dus waarom zou een piepklein donderpadje niet mooier kunnen zijn dan een kist vol kabeljauwen ?! En waarom zou een prachtig fel-oranje gestippeld scholletje dat te klein is voor de pan niet mooier kunnen zijn dan een enorme bak vol dooie makrelen? En waarom zou je uberhaupt alleen maar gróte vissen willen vangen ?
 Tijdens mijn visvakanties met de maten houd ik altijd een lijst bij van de verschillende gevangen vissoorten en we doen ook vaak speels een wedstrijdje om te kijken wie de meeste vissoorten vangt. Dan hang ik graag een subtiel fladderend mini-aasje overboord, om er achter te komen welke vissoorten er nog meer daar beneden op die mysterieuze bodem rondzwemmen en dat levert vaak leuke verrassingen op.

 

 

 

 

De volgende morgen zie ik een waterig zonnetje door de wolken breken en als ik over de glibberige steiger van het jachthaventje loop, zie je het prachtige Noorse landschap weerspiegelen in het rimpelloze oppervlak van het fjord en even later zie ik in het kristalheldere water een klein tarbotje over de zanderige bodem schuifelen. Mijn dag is al weer goed. Natuurlijk krijg ik de neiging om een hengel te gaan halen en te proberen of daar misschien ook grotere tarbotten op de bodem liggen, maar Pim maakt in de verte een gebaar dat ik snel moet komen (als er gevist gaat worden heeft hij meestal èrg veel haast), want hij heeft even staan babbelen met een lokale visser (altijd verstandig) en het schijnt dat er de laatste tijd hele knappe gullen zijn gevangen. We gooien onze hengelspulletjes in het huurbootje ( dat klinkt eenvoudig, maar als je ziet wat een vracht aan hengels, trommels en kisten we bij ons hebben, dan is het nog een wonder dat het allemaal in zo'n ukkiebootje past) en al gauw heeft schipper Pim op de fishfinder een talud gespot waar het stikt van de vis-symbolen.
 Ik laat een zilverblauw pilkertje zakken en wil daarmee over de bodem gaan huppelen, maar dat hoeft al niet meer. Een knappe kabeljauw heeft het loden nepvisje gegrepen en trekt keihard bonkend mijn spinhengel krom tot in het handvat. Op hetzelfde moment hoor ik Pim luidkeels Bingo! roepen en met een brede grijns kijken we elkaar aan. Dit is waar we voor kwamen ! Het volgende kwartier is een aaneenschakeling van kromme hengels, gierende slippen, klapperende kabeljauwen en laaiiend enthousiaste duimen omhoog. Maar dan is het ineens over. We zijn  te ver afgedreven van de oorspronkelijke stek en moeten weer tegen de wind in opvaren. Op de dieptemeter zie je eerst helemaal niets, maar dan verschijnt er een dichte massa vis die halverwege het talud hangt. We tellen af ... 3...2...1... laat zakken die pilker... kijk naar de gevlochten lijn die door de ogen van je hengel naar beneden suist... zie hoe de lijn slapvalt zodra je pilker de bodem raakt... sluit snel de beugel van je molen en draai een paar slagen op... laat het kunstaas verleidelijk boven de bodem op-en-neer dartelen en... Dreun!... daar is de volgende gul aan de beurt. Terwijl Pim met een glunderend rood hoofd zijn zoveelste zware kneiter staat te takelen, zie ik in mijn ooghoek een (in Holland zeldzame-) papegaaiduiker langszwemmen ... en daarvan wou ik nog een kiekje maken. Ik pak  snel mijn fototas en grijp de camera... en Pim (die denkt dat ik hèm op de gevoelige plaat wil zetten) gaat trots met een vette kabeljauw in zijn handen staan poseren... maar de camera zwenkt af en zoemt in op de papegaaiduiker, die nogal klein is, dus verdraaid lastig in beeld te krijgen vanuit een voortdurend wiebelende boot. En terwijl ik de sluiter van de spiegelreflex hoor klikken, hoor je op de achtergrond de slip van Pim's molen gieren... Heerlijk ! Dat is Noorwegen op zijn best. Massa's grote vis vangen in een entourage van adembenemende natuur.

 

 

 

Ik leg mijn hengel aan de kant en ga even genieten van het moment. Of er nou 40 of 41 zware gullen in de bak liggen, dat maakt ook niet zoveel meer uit. In de verte zie ik een vlucht ganzen die als een grote V in elkaars zog blijven vliegen, en tegen de steile besneeuwde berghellingen van het fjord zie je in de verre verte een klein vliegend stipje, dat in werkelijkheid een reusachtig grote zee-arend is, maar die wil voorlopig nog niet beeldvullend voor mijn telelens langsvliegen. En als je stil bent ... hoor je een mengeling van klotsende golven, waaiiende wind, fluitende vogels, een gierende slip (Pim blijft natuurlijk gewoon doorvissen) en het geratel van ... hè ? ...wat hoor ik nou voor ratelend geluid ?... Het wordt steeds luider en ik zoek aan de horizon waar het vandaan komt.Maar wacht eens... dat is het geluid van ... de klapperende vleugel-slagpennen van een zwaan! Een imposante zwaan vliegt vlak langs onze boot.We zijn diep onder de indruk.

 

 

 

Zoveel sierlijke schoonheid in een enkel dier.Zelfs Pim is er stil van. ... dan heb je pas ècht vakantie.

 

En je weet het hè ... Natuur is het allerbeste middel tegen de stress ! In de volgende aflevering van 'Op foto-jacht in Noorwegen'gaan we proberen om een heilbot en een kabeljauw van méér dan een meter te vangen en gaan we samen achter een enorme walvis aan ...en ik beloof je dat ik mijn best zal doen om dat eusachtige beest fatsoenlijk in beeld te krijgen, maar het blijft altijd moeilijk om met een hengel èn een camera rond te trekken door een land dat zó schitterend en betoverend is, dat je tijd en ogen tekort komt om ál het moois te zien. En je weet het hè ... Natuur is het allerbeste middel tegen de stress ! In de volgende aflevering van 'Op foto-jacht in Noorwegen'gaan we proberen om een heilbot en een kabeljauw van méér dan een meter te vangen en gaan we samen achter een enorme walvis aan ...en ik beloof je dat ik mijn best zal doen om dat eusachtige beest fatsoenlijk in beeld te krijgen, maar het blijft altijd moeilijk om met een hengel èn een camera rond te trekken door een land dat zó schitterend en betoverend is, dat je tijd en ogen tekort komt om ál het moois te zien.

 

 

Ik hoop dat je een beetje een indruk hebt gekregen. Tot de volgende keer.