“Als je niet oplazert, zal ik die hamer in je tyfuskop rammen “

Toen we tussen de pieren zaten zagen we dat er een sloep vlak voor de Zuidpier lag en een net ophaalde. Ik kom uit een vissersfamilie dus ik was gelijk geïnteresseerd in wat er gevangen werd. Het net lag werkelijk waar op 15 meter afstand van de pier. Vriend Geert vond het al raar dat er geen mensen op de kop van de pier waren en dit was waarschijnlijk de reden. Langzaam varen, kijken en fotograferend kwamen we dichterbij. De vangst was echt belabberd. Slechts drie kleine dode pollakken zag ik boven komen. Ook hing het net vol met krabben en grote kwallen. Toen ik langszij lag vroeg ik heel netjes waarom hij de netten niet wat verder van de pier had gezet zodat hij, maar ook de sportvissers konden vissen. Er voltrok zich toen een met geen pen te beschrijven a-sociale woordenwisseling. De meest erge verwensingen kreeg ik naar mijn hoofd gesmeten. Ik probeerde in alle rust het gesprek gaande te houden maar de twee jonge mannen tussen de 18 en de 25 vonden dat ik maar een tyfus hond was en tevens een teringtoerist en zij waren voor hun vreten bezig. Nog geen dag geleden had ik met vier andere beroepsvissers juiste de meest aardige confrontatie denkbaar.
ONWIJS VRIENDELIJK 
Ik kreeg zelfs van alle andere beroepsvissers voor mijn moeder een paar bakscharretjes mee. Ik stelde zelfs  één van de beroepsvissers  voor om over zijn bezigheden een artikel te schrijven met de insteek dat het beroep en de sportvisserij heel goed samen kunnen gaan. Met deze a-sociale mannen was geen normaal gesprek mogelijk zo aggressief. Ik was blij voor ze dat mijn jongere broer niet bij me was want die was niet zo vriendelijk geweest als ik. Bij zulke vuile taal had hij ze absoluut verbouwd, maar dat lost meestal niet veel meer op dan een moment en een lekker gevoel voor even. 

15 METER UIT DE PIER VANDAAN!! 
De enige troost was dan ook dat langs de hele pier ( 300 meter)  waar het net was uitgezet geen vis was te vinden en dat vaak het net werd stukgetrokken op de vele stenen. Toen mijn vriend Geert zich ook in het gesprek wilde mengen kreeg hij naar zijn hoofd gegooid dat hij zijn gore smoel moest houden omdat hij maar een fotograaf was en geen journalist.  Omdat we inzagen dat er met deze heren niet een normaal gesprek te voeren was zijn we weggevaren naar de steentjes in de buurt van de gele meetpaal en hebben de dag vol gemaakt met het vissen op makreel en op zeebaars. Gelukkig was Petrus ons goed gezind na deze vervelende ontmoeting. We vingen vreselijk veel makreel en vooral mooie grote die ik al voor me zag hangen in de rookton. Ook vingen we werkelijk waar zeker 200 horsmakrelen en als we nu niet die culinaire kant van dit visje belichten maar de kracht op een licht spinhengeltje en de schoonheid van het beestje dan hadden we hier ook supersport aan. Geert kon zijn fotokwaliteiten dan ook botvieren op vriend hors en vriendin kwal. 
Uiteindelijk bij het keren van het tij gingen we naar de steenbult en vingen daar in een half uurtje tijd 22 prachtige zeebaarzen. Op heel licht materiaal en kleine gouden SPRO pilkertjes tot 80 gram werd het een regelrecht feest. Wat knallen die vissen hard op het aas en wat is het een feest om op 10/00 Chrystal Clear die turbo’s te vangen. De hengel werd hoepeltje rond getrokken en de slip van het kleine rode Arc molentje gilde. Bij iedere vis waren we tot iedere snaar gespannen. Het adrenaline giert door je lijf omdat je bang bent om de vis te verspelen. Wat was ik blij met mijn schepnet om deze onvoorstelbare vechters"baarzen" te kunnen scheppen.
De meeste vissen kregen weer de vrijheid om door te kunnen groeien. Hopelijk zien we elkaar weer een keertje. Een heel prettige wending in de vervelende start van deze schitterende dag kwam door het toedoen van vriend makreel en makker zeebaars. De a-sociale ervaring in de vroege morgen werd omgebogen tot ouderwets genieten gedurende de verdere ochtend en middag. Toen we besloten om terug te varen naar huis werden we met een toeter begroet door één van beroepsvissers van de dag ervoor. Met een lach stond hij in de stuurhut en zijn hand ging omhoog…..Gelukkig, mijn geloof in de mensheid kwam weer terug.